بيست و ششم مرداد روز بازگشت اولين گروه از آزادگان عزيزمان به ميهن است.
در طول اين سال ها بارها و بارها و توسط مراجع مختلف داخلي و بين المللي در خصوص شكنجه هاي متعدد اسيران ايراني در زندان هاي عراق سخن به ميان رفته است و هرساله مصادف با چنين روزهايي مباحث مربوط به اين عزيزان مطرح مي گردد و پس از گذشت يك بازه ي زماني به دست فراموشي سپرده مي شود. ولي به عقيده ي من مهم ترين بحثي كه مي رود از يادها و خاطره ها برود علت نام گذاري روز بازگشت آنان است.
حسين (ع) نخستين فردي در تاريخ است كه روش و منش آزادگي را به جهانيان نمايان كرد و به همگان آموخت اسارت واقعي اسارت انديشه و آزادي واقعي رهايي انديشه از اسارت دشمنان تعقل و تفكر است.
حسين (ع) به همه آموخت كه آزادي نخستين گام در رسيدن به معرفت حقيقي است. و بدون آن حتي دين هم مي تواند عامل بندگي و فساد گردد كه در زمان او و پدر بزرگوارش نيز چنين گشت و تحجر و عدم تفكر سبب شد تا به نام قرآن با نماد عيني قرآن –علي (ع)- برخورد نمايند.
نمايش بسيار زيباي اين آزادگي مد نظر حسين (ع) را بچه هاي ما در جنگ به نمايش گذاشتند. و اسارت مادي و جسمي آنان در زندان هاي عراق نتواست اسارت روحي و فكري آنان را موجب شود و استقلال آن ها را در چگونه انديشيدن مخدوش نمايد. تصويرهاي باشكوه آن روزها كه زندان را به كلاس درس، معرفت و آزادگي مبدل ساخته بود، نماد پايمردي در آزادگي است.
هر وقت ياد آن سال ها مي افتم احساس غرور مي كنم. هروقت به ياد روزهايي مي افتم كه بچه ها چه مصائب و سختي هايي را تحمل كردند تا ايران، ايران بماند احساس سربلندي و افتخار مي كنم.
من وشما مديون تك تك آن ها هستيم. و خدا نكند كه پيچ و خم زندگي روزمره آن ها را از خاطر دور سازد.
جاي آن دارد كه در چنين روزي از فداكاري ها و فعاليت هاي ارزشمند مرحوم حجت الاسلام والمسلمين ابوترابي يادي كنيم .
که همانند آموزگاري صبور در برابر مصائب زندان هاي رژيم بعثي عراق از بچه ها حمايت كرده و سنگ صبور آن ها بود. روحش قرين رحمت الهي باد.
